عزیز دل زهرا سلام الله علیها

اما دليل قرآنى لزوم افضليت امام ، آيه 35 سوره يونس است كه مى فرمايد:

(أَفَمَنْ يَهْدي إِلى الحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَع أَمَّنْ لا يَهْدي إِلاّ أَنْ يُهدى فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُون) ;

آيا كسى كه به سوى حق هدايت مى كند سزاوارتر است كه پيروى شود يا كسى كه خود از هدايت بى بهره است مگر آن كه از سوى ديگران هدايت شود. شما چه منطقى داريد و چگونه داورى مى كنيد؟»
در اين آيه درباره هدايت دو گزينه با يكديگر مقايسه شده اند:

گزينه اوّل مربوط به كسى است كه خود از هدايت ويژه الهى برخوردار است و ديگران را به حق هدايت مى كند.

ديگرى كسى است كه هدايت گر به حق نيست مگر آن كه ديگران او را هدايت كنند.

از اين دو گزينه ، گزينه نخست بر دوم برترى دارد و وجدان انسانى آن را مى پسندد. چنان كه جمله (فَما لَكُمْ كَيْفَ تَحْكُمُون) در آيه بيانگر اين مطلب است ، يعنى اگر جز اين داورى شود ، بر خلاف حكم خرد و وجدان است.

(ارشاد الطالبين في شرح نهج المسترشدين ، ص 336 ; نهج الحق وكشف الصدق ، ص 168و كشف المراد ، ص 495).

ادامه دارد…