گفته شده است افضليت مستلزم ارجحيت نيست ، زيرا ممكن است فردى در آگاهى به احكام شريعت يا عبادت بر ديگران برترى داشته باشد ولى از آگاهى و توانايى لازم براى رهبرى و تدبير امور سياسى جامعه برخوردار نباشد و هكذا بر عكس ممكن است فردى كه در علم و عبادت مفضول است در مديريت جامعه افضل باشد ، در نتيجه امامت او ارجح خواهد بود.
(شرح المواقف ، ج8 ، ص 373 ; شرح المقاصد ، ج5 ، ص 246 و النبراس ، ص 535
در اين اشكال افضليت مورد بحث در باب امامت نسبى تلقى شده و افضليت در رهبرى و مديريت سياسى بر افضليت در علم به احكام شريعت و عمل عبادى ترجيح داده شده است
ولى چنين نگاهى به امامت و افضليت استوار نيست ،
چرا كه مراد از افضليت در مورد امامت ، افضليت مطلق و در همه صفاتى است كه وجود آنها براى تحقق يافتن اهداف امامت ، براى امام لازم است ، نه افضليت نسبى.
بنابراين كسى كه در يك صفت افضل و در صفت ديگر مفضول باشد ، افضل مطلق كه در باب امامت مقصود است ، نخواهد بود
(الشافى ، ج3 ، ص 178و دلائل الصدق ، ج3 ، ص 29ـ 30
آخرین نظرات