دل انسان، تجلّی گاه خداوند
بسم الله الرحمن الرحیم
شگفت آور است که همۀ انسانها برای خانه های خود درب می سازند و قفل محکمی بر آن می نهند و کلید آن را در اختیار بیگانگان قرار نمی دهند تا مبادا غریبه ای بدون اجازه به خانۀ آنان را ه یابد، ولی راه ورود به قلب و دل خویش را باز گذاشته اند و هر بیگانه و غاصبی به راحتی می تواند وارد خانۀ دل آنان شود و سرمایۀ دینی و معرفتی آنان را نابود سازد. در حالی که مواظبت و مراقبت از دل، بسیار مهم تر از مراقبت از خانه و لوازم زندگی است. دل انسان تجلّی گاه خداوند است، عرش الهی است و اگر کسی بتواند از ورود غیر خدا به آن جلوگیری کند، تابش انوار ربوبی را در دل خویش به نظاره خواهد نشست. همۀ این مقامات عالی مرتبه، با توجّه، بیداری، ذکر و ارتباط با معنویّات به دست می آید. اقامۀ نماز همراه با حضور قلب، انس با قرآن کریم، ارتباط با دعا از طریق معتبر(مفاتیح) و بالاخره راز و نیاز حقیقی با پروردگار متعال، انسان را بیدار می کند و از ورطۀ غفلت نجات می بخشد و او را به انجام عمل صالح وادار می سازد. وقتی چنین شد، به تدریج دل آدمی جایگاه اسماء و صفات الهی و تجلّی گاه خداوند می شود.
منبع: کتاب مشق اخلاق(برگرفته از آثار و گفتارهای اخلاقی حضرت آیت الله العظمی مظاهری-دفتر دوم). ص12
نویسنده: حسین مظاهری
آخرین نظرات