قسمتی از بيانات مقام معظم رهبرى در ديدار دانشجويان:
به مناسبت «روز وحدت حوزه و دانشگاه»در 1372/09/24
وقتى ما «وحدت حوزه و دانشگاه» را عنوان مىكنيم یعنی چه؟
موضوع دانشگاه، به خودىِ خود يك موضوع مهم است؛ همچنانكه موضوع حوزه علميه هم، به خودى خود يك موضوع اساسى و مهم است.
وقتى ما «وحدت حوزه و دانشگاه» را عنوان مىكنيم، بديهى است مقصود اين نيست كه اين دو را در عالم واقعيّت به يك چيز تبديل كنيم. زيرا اگرچه در گذشته، در حوزه هاى علميه، همان دروسى خوانده میشد كه امروز در دانشگاه ها خوانده مىیشود، اما اگر فرض كنيم آن دروس حوزه هاى علميه، همان پيشرفتى را كه تا امروز كرده است، میكرد، باز امروز بايد به مقتضاى تخصّص و تشعُّب، هر گروه كار و درس خودش را دنبال كند.
پس، مقصود اين نيست. مبادا بعضى همين موضوعِ به اين روشنى و وضوح را نديده بگيرند و درباره غلط بودن شعار وحدت حوزه و دانشگاه قلم فرسايى كنند.
اين را همه می فهمند: نه امام و نه ديگر بزرگواران نخواستند بگويند كه دانشگاه ها جمع شوند و قم بروند، يا شعبه اى از حوزه قم شوند. يا اينكه حوزه قم جمع شود و بيايد در دانشگاهها حل گردد، يا شعبه اى از آنها شود. هيچكس اين را نخواست و مطرح نكرد.
مسأله اين است كه ما دو نهادِ اصيلِ دانشجويى داريم. يكى متوجّه به كسب علومِ مربوط به فهم و تبليغ دين و نوآورى در مباحث دينى و نوآورى در فهم مسائل روز و حادث شونده در زندگى است، كه اين حوزه است و كارش عبارت است از تحقيق در مسائل دينى و فراگرفتن احكام الهى در همه شؤون زندگى. آن هم نه فقط در آنچه كه مربوط به كنج محراب يا كنج خانه است؛ بلكه در قلمرو وسيع زندگى بشر.
اين گروه، اين را بايد فراگيرند؛ احكام جديدش را تحقيق كنند؛ ناخالصيها و ناسره ها را از آن بزدايند و آن را با زبان مناسب، در هر جامعه اى و هر زمانى و هر مخاطبى، به رساترين شكل ممكن به مخاطبين برساند. اين، وظيفه آن نهاد حوزه اى است و اسمش «حوزه علميه» است.
آخرین نظرات