عزیز دل زهرا سلام الله علیها

قسمتی از بيانات مقام معظم رهبرى در ديدار دانشجويان:

به‏ مناسبت «روز وحدت حوزه و دانشگاه»در 1372/09/24

وقتى ما «وحدت حوزه و دانشگاه» را عنوان مى‏كنيم یعنی چه؟
موضوع دانشگاه، به خودىِ خود يك موضوع مهم است؛ همچنان‏كه موضوع حوزه علميه هم، به خودى خود يك موضوع اساسى و مهم است.

وقتى ما «وحدت حوزه و دانشگاه» را عنوان مى‏كنيم، بديهى است مقصود اين نيست كه اين دو را در عالم واقعيّت به يك چيز تبديل كنيم. زيرا اگرچه در گذشته، در حوزه ‏هاى علميه، همان دروسى خوانده میشد كه امروز در دانشگاه ها خوانده مىیشود، اما اگر فرض كنيم آن دروس حوزه‏ هاى علميه، همان پيشرفتى را كه تا امروز كرده است، میكرد، باز امروز بايد به مقتضاى تخصّص و تشعُّب، هر گروه كار و درس خودش را دنبال كند.

پس، مقصود اين نيست. مبادا بعضى همين موضوعِ به اين روشنى و وضوح را نديده بگيرند و درباره غلط بودن شعار وحدت حوزه و دانشگاه قلم فرسايى كنند.
اين را همه می فهمند: نه امام و نه ديگر بزرگواران نخواستند بگويند كه دانشگاه ها جمع شوند و قم بروند، يا شعبه‏ اى از حوزه قم شوند. يا اين‏كه حوزه قم جمع شود و بيايد در دانشگاهها حل گردد، يا شعبه‏ اى از آنها شود. هيچ‏كس اين را نخواست و مطرح نكرد.

مسأله اين است كه ما دو نهادِ اصيلِ دانشجويى داريم. يكى متوجّه به كسب علومِ مربوط به فهم و تبليغ دين و نوآورى در مباحث دينى و نوآورى در فهم مسائل روز و حادث شونده در زندگى است، كه اين حوزه است و كارش عبارت است از تحقيق در مسائل دينى و فراگرفتن احكام الهى در همه شؤون زندگى. آن هم نه فقط در آنچه كه مربوط به كنج محراب يا كنج خانه است؛ بلكه در قلمرو وسيع زندگى بشر.

اين گروه، اين را بايد فراگيرند؛ احكام جديدش را تحقيق كنند؛ ناخالصيها و ناسره‏ ها را از آن بزدايند و آن را با زبان مناسب، در هر جامعه‏ اى و هر زمانى و هر مخاطبى، به رساترين شكل ممكن به مخاطبين برساند. اين، وظيفه آن نهاد حوزه‏ اى است و اسمش «حوزه علميه» است.

آقا جان!…

هر شب یتیم توست دل جمکرانی ام

جانم به لب رسیده بیا یار جانی ام

از باد ها نشانی تان را گرفته ام

عمری است عاجزانه پی آن نشانی ام

طی شد جوانی من و رؤیت نشد رخت

شرمنده ی جوانی از این زندگانیم

با من بگو که خیمه کجا می کنی به پا?

آخر چرا به خاک سیه می نشانی ام؟

در روضه احتمال حضورت قوی تر است

شاید به عشق نام عمویت بخوانی ام

این روزها که حال مرا درک می کنی

بگذار دست بر دل آتشفشانی ام

در به دری برای غلام تو خوب نیست

تأیید کن که نوکر صاحب زمانی ام...

اللهم عجل لولیک الفرج…

التماس دعا…

بلبلان آمده گل ها همه پرپر گشتند

حرم الله دوباره به حرم برگشتند

زائر پیکر صد پارة بی سر گشتند

همگی دور مزار علی اکبر گشتند

اربعین حسینی بر شما تسلیت باد.

التماس دعا…

این من و هجر تو و حال به هم ریخته ام

رحم کن بر من و احوال به هم ریخته ام

منم آن عاشق جامانده ی روز عرفه

سر به زیرم سر اعمال به هم ریخته ام

آرزو داشتم امسال بیایم عرفات

گریه دار از غم هر سال به هم ریخته ام

هر دل آشفته پی هم نفسی می گردد

چند وقتی است به دنبال به هم ریخته ام

به گمانم که قرار است نبینم رویت

با غمت خورده رقم فال به هم ریخته ام

درد، بالاتر از این نیست برایم انگار

دوری از توست در اقبال به هم ریخته ام

خوش به حال شهدایی که سبکبال شدند

به پریدن نرسد بال به هم ریخته ام

همه دلشوره ی من ماه محرم باشد

مادرت با خبر از حال به هم ریخته ام

به تو و گریه هنگام غروبت سوگند

فکر جدّ تو و گودال به هم ریخته ام

چه کنم دست خودم نیست دلم بی تاب است

وقت آوارگی قافله ی ارباب است…

بده در راه خدا، من به خدا محتاجم

من به بخشندگی آل عبا محتاجم

از قنوت سحر مادرتان جا ماندم

پسر حضرت زهرا به دعا محتاجم

مهربان، کاش زهیری بغلم می‌کردی

من به آغوش پُر از مِهر شما محتاجم

فطرس نفس مرا گوشهٔ چشمی کافیست

با پر و بال شکسته به شفا محتاجم

شوق پرواز بده روح زمین گیر مرا

به جنون سر ایوان طلا محتاجم

دود این شهر مرا از نفس انداخته است

به هوای حرم کرب و بلا محتاجم

چه قدر گریه کنم تا نبری از یادم؟!

در سراشیبی قبرم به شما محتاجم

شاعر:وحید قاسمی