عزیز دل زهرا سلام الله علیها

قرآن کريم :

اِنَّ اللّه‏َ لا يَظْلِمُ مِثْقالَ ذَرَّةٍ وَ اِنْ تَكُ حَسَنَةً يُضاعِفْها وَ يُؤْتِ مِنْ لَدُنْهُ اَجْرا عَظيما؛ (سوره نساء، آيه ۴۰)

در حقيقت، خداوند به اندازه ذرّه‏ اى ظلم نمی کند و هر كار نيكى را بر آن مى‏ افزايد و از نزد خود،

پاداش بزرگى مى ‏بخشد.

امام على عليه‏ السلام :

اِنَّ الْعَدْلَ ميزانُ اللّه‏ِ سُبْحانَهُ الَّذى وَضَعَهُ فِى الْخَلْقِ ونَصَبَهُ لاِِقامَةِالْحَقِّ ، فَلا تُخالِفْهُ فى ميزانِهِ ولا تُعارِضْهُ فى سُلْطانِهِ ؛

به راستى كه عدالت ترازوى خداى سبحان است كه در ميان مردم قرار داده

و براى بر پاداشتن حق، نصب فرموده است،

بنابراين، در ترازوى خداوند با اومخالفت نكن و با حكومتش مستيز. (غرر الحكم ، ح ۳۴۶۴)

آیات قرآن،صریح در این است که‏ توحید در پرستش،اصل مشترک میان تمام‏ پیامبران می‏باشد چنانکه می‏فرماید:

و لقد بعثنا فی کلّ امّة رسولا ان اعبدوا اللّه‏ و اجتنبوا الطّاغوت.
در میان هر امتی پیامبری فرستادیم که خدا را بپرستید و از پرستش بتها بپرهیزید.

بنابراین،اصل کلّی مورد اختلاف‏ نیست و همه می‏گویند که عبادت از آن‏ خدا است و هر نوع شرک و دوگانه‏ پرستی و انحراف از خطّ توحید،محکوم است و باید از آن دوری جست،اگر اختلافی در کار است فقط و فقط در تشخیص جزئیات‏ است که آیا مثلا توسّل به انسان پاکدامن، مصداق پرستش اوست یا از جزئیات توسل‏ به اسباب است.اینجاست که لازم است‏ عبادت به صورت منطقی تحدید شود تا با در دست داشتن مقیاس و ضابطهء صحیح‏ دربارهء موضوعات مورد نزاع،به داوری‏ بپردازیم.

یعنی عبادت،مخصوص خداست و جز او نباید کسی را به هیچ عنوان پرستید.

اگر برخی از مراتب توحید(مانند توحید صفات) مورد اختلاف است،در این مسأله‏ که عبادت از آن خداست و جز او نباید کسی را عبادت کرد،اختلافی وجود ندارد،اصولا نمی‏توان فردی را موحّد یا مسلمان خواند مگر آنکه اصل :

ایّاک نعبد و ایّاک نستعین را بپذیرد یعنی:تنها تو را می‏پرستیم و از تو یاری می‏جوییم.