امام سجاد علیه السلام در عصر عاشورا:
پس از اینکه حضرت امام حسین علیه السلام در عصر عاشورا به شهادت رسیدند،
سپاهیان عمر سعد وحشیانه به سوی خیمه‌های اهل بیت حمله کردند.
در این میان حضرت امام سجاد علیه السلام نیز که به شدت بیمار و بستری بودند،
مورد آزار و اذیت قرار گرفتند.
حضرت زینب سلام الله علیها چنین روایت می‌کنند:
کنار خیمه ایستاده بودم که ناگاه، مردی کبودچشم (خولی) به سوی خیمه آمد
و آن را غارت کرد.امام سجاد علیه السلام روی فرش پوستی خوابیده بود.
خولی پوست را چنان از زیر امام کشید که امام با صورت روی خاک افتاد.
سپس متوجه من شد، جلو آمد و مقنعه‌ام را کشید و گوشواره از گوشم بیرون آورد
که گوشم پاره شد.
*******
فاطمه صغری (دختر امام حسین علیه السلام) نیز چنین روایت می‌کنند:
کنار خیمه‌ها از هوش رفته بودم. وقتی به هوش آمدم دیدم عمه‌ام نزد من است و گریه می‌کند و می‌فرماید:
برخیز به خیمه برویم، ببینم بر سر بانوان و برادر بیمارت چه آمده.
برخواستم و گفتم: آیا پارچه‌ای هست تا با آن سرم را از نامحرمان بپوشانم؟
زینب فرمود:
دخترم، عمه تو نیز مثل توست. به خیمه بازگشتیم و دیدیم همه‌ی خیمه را غارت کرده‌اند.
امام سجاد با صورت بر زمین افتاده بود و از شدت گرسنگی و تشنگی و درد، توان نشستن ندارد.
ما هم شروع کردیم به گریه‌کردن بر او و او هم برای ما گریه کرد.
آتش زدن خیام:
پس از غارت اموال اهل بیت، نوبت به سوزاندن خیمه‌ها شد.
حضرت زینب نزد امام سجاد علیه السلام رفت و پرسید:پ
ای یادگار گذشتگان و پناه باقیماندگان!
خیمه‌ها را آتش می‌زنند. ما چه کنیم؟
امام فرمودند:« فرار کنید.»
همه کودکان و بانوان، گریان و فریادزنان سر به بیابان‌ها گذاشتند.
ولی حضرت زینب کنار بستر امام سجاد علیه السلام ماند چون امام بر اثر شدت بیماری قادر به فرار نبودند.
یکی از سربازان دشمن می‌گوید:
« بانوی بلندقامتی را کنار خیمه‌ای که آتش در اطراف آن شعله می‌کشید، دیدم.
آن بانو گاهی به راست و چپ و گاهی به آسمان نگاه می‌کرد و از شدت ناراحتی دست‌هایش را به هم می‌زد.
گاهی هم وارد خیمه می‌شد و بیرون می‌آمد.
به سرعت نزد او رفتم و گفتم:
« ای بانو، مگر شعله آتش را نمی‌بینی؟ چرا مانند سایر بانوان فرار نمی‌کنی؟»
او گریه کرد و فرمود:
« ما شخص بیماری درون این خیمه داریم که قدرت نشستن و برخاستن ندارد.
چگونه او را تنها بگذارم و بروم در حالی که آتش از هر سو در اطرافش شعله می‌کشد؟»
حمید بن مسلم که یکی از گزارش‌نویسان حادثه ی کربلا و از افسران لشگر عمر سعد بوده است، می‌گوید:
علی بن الحسین علیه السلام بیمار بود و در بستر دراز کشیده بود.
عده‌ای از سپاه عمر سعد با شمر به خیمه او حمله کردند و به شمر گفتند:
این علیل و مریض را نمی‌کشی؟
من گفتم:سبحان الله! مگر نمی‌بینید که سخت بیمار است و امیدی به بهبودی‌اش نیست؟!»
و آن قدر اصرار کردم تا منصرف شدند.
ایام شهادت سرور و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام
و یاران باوفای ایشان بر همه ی شیعیان جهان تسلیت باد…
التماس دعا…
آخرین نظرات